Aannemen van namen in ´t kort.

In het verre verleden zijn er meerdere systemen in gebruik geweest voor het aannemen van namen. Zo hadden in wat nu Nederland is, de Germanen, Franken, Friezen en Saksen tot de vroege middeleeuwen een simpel systeem van een enkele naam die voor iedereen anders was.
Om meerdere redenen, zoals de toename van het aantal mensen, was dit systeem niet langer werkzaam en werd van het enkelnaam systeem overgegaan naar een meernamen systeem waarbij geslachtnamen via vererving werden doorgegeven. Een datum voor deze verandering is niet te geven. Dit soort veranderingen gingen langzaam, begonnen bij de adel, vervolgens bij de rijken en belangrijke personen niet van adel en tenslotte bij het gewone volk.
Voor het aannemen van een naam is er een grote keuze geweest. Namen konden worden afgeleid van o.a. een beroep, een plaats waar men, of voorouders vandaan kwamen, een eigenschap of een omschrijving van afstamming.

Voor de manier van registratie waren er ook meerdere invloeden. Zo werd tijdens het concilie van Trente (1545-1563) bepaald dat katholieken verplicht werden om dopelingen, inclusief namen van ouders en getuigen, vast te laten leggen in een doopregister en dienden huwelijken ingezegend en vastgelegd te worden in een huwelijksregister eveneens samen met de namen van 2 getuigen. Dit alles diende te gebeuren door kerkelijke ambtsdragers.
Na 1578 kreeg de gereformeerde religie meer en meer de overhand die soortgelijke regels invoerden als bij de katholieken. Hierbij werd ook verplicht om leden die gestorven waren op te laten tekenen. Ook andere gezindten volgden vervolgens met soortgelijke registraties. Weer iets later werd het in steeds meer steden en dorpen verplicht om kopieën van religieuze registratie in te dienen bij de stadsbesturen.

Registreren van namen, voor en na 1811.

In Nederland werd pas in de tijd van de Franse bezetting onder Napoleon Bonaparte het registeren van namen bij de Burgerlijke Stand officieel verplicht. In de Zuidelijke Nederlanden, nu België, was dit in 1795. In de Noordelijke Nederlanden per 18 augustus 1811. Na deze tijd werden ook geen naamvariaties meer geaccepteerd. Fervente tegenstanders van Napoleon hielden zich niet aan deze verplichting maar werden in 1825 door koning Willem I alsnog verplicht zich te laten registreren.

De officiële registratie wil zeker niet zeggen dat er geen fouten meer worden gemaakt. In diverse akten van na 1811 zien we toch de nodige onregelmatigheden.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -